Pobyt cudzoziemca w Polsce jest nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 6 miesięcy i wszystkie przerwy nie przekroczyły łącznie 10 miesięcy w badanym okresie, chyba że przerwa była spowodowana wykonywaniem przez cudzoziemca obowiązków zawodowych lub świadczeniem pracy poza Polską na podstawie umowy zawartej z pracodawcą, którego siedziba znajduje się w RP; lub towarzyszeniem cudzoziemcowi, o którym mowa powyżej przez jego małżonka lub małoletnie dziecko; albo szczególną sytuacją osobistą wymagającą obecności poza terytorium Polski i trwała ona nie dłużej niż 6 miesięcy; bądź przerwa wynikała z wyjazdu poza Polską w celu odbycia praktyk lub uczestnictwa w zajęciach przewidzianych w toku studiów w polskiej uczelni. Okres nieprzerwanego pobytu ustala się w zależności od przepisu prawa, który stanowi podstawę nabycia obywatelstwa polskiego w drodze uznania za obywatela polskiego, np.
- w przypadku uznania za obywatela polskiego na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy okres nieprzerwanego pobytu to 3 lata, więc w takim przypadku podaje się wszystkie pobyty, jakie miały miejsce poza granicami RP w ciągu ostatnich 3 lat (w tym do państw strefy Schengen);
- w przypadku uznania za obywatela polskiego na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 2 a) i b) okres nieprzerwanego pobytu to 2 lata, zatem podaje się pobyty, jakie miały miejsce poza granicami RP w ciągu ostatnich 2 lat (w tym do państw strefy Schengen);
- w przypadku uznania za obywatela polskiego na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 7 okres nieprzerwanego pobytu wynosi 1 rok, więc wtedy podaje się wszystkie pobyty, jakie miały miejsce poza granicami RP w ciągu ostatniego roku (w tym do państw strefy Schengen) itd.
